Toen de nieuwe teaser trailer voor Avatar: The Way of Water - het volgende deel in James Cameron's CGI zware film franchise - uitkwam, vonden veel kijkers dat de beelden op een video game leken. Als lof of pejoratief, die vergelijking is een beetje hyperbolisch. Maar het geeft ook aan dat er een overlapping is tussen de videogame- en de filmindustrie, die steeds meer dezelfde technologische, narratieve en visuele aanpak hebben.
Multiplexschermen zijn tegenwoordig overladen met spelachtige beelden - er bestaan uitzonderingen, maar een gevoel van onwerkelijkheid op groene schermen is er zeker in overvloed, of je nu kijkt naar een actiefilm met veel explosies of een drama met veel tempo. Ook andere ideeën vloeien vrijelijk over de media: Zowel games als films hebben hun horloges ingesteld op Matrix-achtige "bullet time"-effecten; beide vormen hebben hun camera's à la Bourne door elkaar geschud; en een virtuoos filmmaker als Brian De Palma heeft zich verbaasd over de manier waarop bepaalde games behendig de zwervende, eerste-persoons point-of-view shots van de cinema hebben hergebruikt.
En een meer recente ontwikkeling is dat in spraakmakende spellen nu routinematig film- en televisiesterren worden gebruikt. Dit laatste is niet zo verrassend, want het werd lang geleden al voorspeld - min of meer. In het oktobernummer van 1982 van Videogaming Illustrated staat de vaag manische kop "THE ROBERT REDFORD VIDEOGAME," en een aansporing: "Lach niet, misschien zien we er nog een als meer en meer filmstudio's de videogame-ring betreden. "
Smash cut naar The Quarry, de nieuwste horror adventure game van de Britse ontwikkelaar Supermassive Games, of de nieuwste movie-addled pugilist om de touwen te kruisen. Toegegeven, Supermassive is geen filmstudio - noch er openlijk aan gelieerd - maar het is wel gespecialiseerd in horrorgames met opvallend filmische ambities. The Quarry is dus een soort interactieve film, en de cast bestaat uit nieuwe en gevestigde acteurs. Skyler Gisondo - die onlangs verscheen in de voor een Oscar genomineerde film Licorice Pizza - heeft een sleutelrol in het spel, net als Jurassic World Dominion-sterren Justice Smith en vele anderen. Performance-capture technologie registreerde de vocale, gezichts- en lichaamsuitdrukkingen van elk castlid, die werden vertaald naar de computergegenereerde facsimile's die spelers besturen en
Will Byles, die The Quarry regisseerde en schreef, vond inspiratie in de zomerkamp-slasherfilm Friday the 13th uit 1980 en in de barokke sterfscènes van de Final Destination-franchise. Maar het spel is vooral schatplichtig aan de horror-komedie An American Werewolf in London uit 1981, die Byles zich herinnert als "de eerste horrorfilm die ik ooit zag en waarvan ik dacht: 'Oh, mijn God, dit is grappig. '" Zoals hij me tijdens de Zoom vertelt, bewondert Byles de manier waarop de film humor combineert met geloofwaardige relaties en "echte horror". "Ook in The Quarry is er een vermenging van tonen: Het gaat van maudlin needle drops naar low-brow grappen naar zijn eigen angstaanjagende weerwolven.
Het spel speelt zich af in Hackett's Quarry Summer Camp, met de gebruikelijke attributen: hutten, kano's, lijken die in meren drijven. Aan het begin van het verhaal zijn de kampeerders naar huis gereden, maar de tienerbegeleiders lopen nog rond op het terrein. Wanneer hun eigen rit naar huis vertraging oploopt, kiezen ze ervoor om het kampvuur opnieuw aan te steken en de nacht te benutten. Zoals ze in de komende uren zullen ontdekken, heeft het uitgestrekte bos vele geheimen, hoewel een cameo van Robert Redford er helaas niet bij zit.
Byles heeft echter wel een beroep gedaan op één van Redfords tijdgenoten - Grace Zabriskie, wiens aanwezigheid op het scherm even boeiend is als die van Redford zelf. De tachtigjarige actrice is terecht bekend om haar excentrieke rol als Mrs. Ross in Seinfeld, en om haar afwisselend aangrijpende en griezelige optredens in het werk van arthouse filmmaker David Lynch. In The Quarry speelt ze Eliza, een waanzinnige profeet uit het achterland die is uitgerust met tarotkaarten en een troebele kristallen bol. Haar scènes sluiten de 10 hoofdstukken van het spel onheilspellend in. "Het was heerlijk", zegt Byles over de samenwerking met Zabriskie. In zijn herinnering blijven de "buitengewone, hypnotiserende ogen" van de acteur. "
Hoewel Zabriskie eerder in een videogame was verschenen - de FMV (Full-Motion Video) rariteit Voyeur uit 1993, een andere film-game hybride - was het technologische gedoe van The Quarry vrij nieuw terrein. Terwijl hij ditzelfde onderwerp overdenkt, flitst Byles' geheugen naar een beeld van Zabriskie gekleed in haar mo-cap gewaden: "Ze is gehuld in een lycra pak met kleine stippen erop. Ze heeft een helm op, met haar arm uit en een 3D camera daar, en kleine puntjes op haar gezicht. "Maar Zabriskie, al goed gewend aan vreemde productie contexten, "nam het volledig in haar pas. "De resultaten in het spel zijn zeker sierlijk genoeg. De gelijkenis van Zabriskie is mooi benaderd, en haar halfverborgen blikken zijn minutieus weergegeven, de soms wrange krul van haar glimlach onmiskenbaar.
" De acteurs worden gescand," benadrukt Byles. "Ik bedoel, een echte, massaal high-tech scan. "Een op het hoofd gemonteerde camera zuigt fijne details op, die een gestage doorgang krijgen naar hun bestemming in de game via Masquerade 2.0, de eigen machine-learning software die Digital Domain gebruikt. Masquerade helpt de beelden stabiel en leesbaar te houden, zelfs als de acteurs springen, racen en - in het geval van het gewaagde castlid Zach Tinker - een duim breken. ("De opname was fantastisch," zegt Byles, terwijl hij de positieve kant van de zaak inziet.) De software vermindert ook het gedoe na de productie en versterkt de isomorfe band tussen de gestippelde gezichten op het podium van de performance-capture en hun overeenkomstige gecomputeriseerde mazen.
Zoals Aruna Inversin - de creative director en VFX supervisor van Digital Domain - me vertelt, wordt het "digitale gezicht van elke acteur volledig bepaald door zijn gezichtsprestaties. Bijna al het gezichtswerk in het spel is onaangeroerd door een animator, op 27 van de 4.500 shots na. "Masquerade is ook beproefd: het vergemakkelijkte Josh Brolin ' s beurt als Thanos in Avengers: Infinity War.
The Quarry is echter meer dan zijn visuele spektakel. Het durft ook de belangrijke vragen te stellen, zoals of je een kettingzaag of een jachtgeweer moet gebruiken om een door weerwolf gebeten hand te amputeren. Op zulke momenten worden twee keuzes op het scherm getoond. Elke optie leidt het verhaal in een andere richting. Sommige keuzes hebben verwaarloosbare gevolgen, andere zijn van levensbelang. Terwijl de speler de adviseurs door de schaduwrijke locaties van het spel leidt, verschijnen er ook QTE-prompts (kort voor quick-time events, waarbij je snel een analoge stick moet bewegen of op een knop moet drukken om een actie in het spel te voltooien). Je kunt ook de filmmodus van The Quarry activeren, een paar instellingen maken en kijken hoe het spel zich automatisch ontvouwt.
Zoals Byles opmerkt, moeten spelers zelden langer dan een minuut wachten voordat er meer interactie is, of dat nu een keuze is of een QTE of wat dan ook. "In die zin borduurt The Quarry voort op de "interactiviteit" die al aanwezig is in meta-horrorfilms als Scream of, meer recent, The Final Girls. Het laatste vervolg van Scream biedt een leerzaam voorbeeld. In het midden van de film stapt Dewey (David Arquette) naar het ingestorte lichaam van de slasher-schurk Ghostface. "Je moet ze in het hoofd schieten, anders komen ze altijd terug', zegt Dewey, voordat hij zijn pistool trekt. Op deze manier kunnen horrorfilms slimme bioscoopbezoekers voorzien van gevolmachtigden - personages die ook de regels van het genre begrijpen en die die kennis namens de kijker gebruiken.
The Quarry tilt deze traditie naar een hoger niveau en geeft de regie direct in handen van de toeschouwers. Maar toeschouwers, zoals slachtoffers van slasherfilms, zijn niet alwetend. In die Scream-confrontatie staat Ghostface op het laatste moment bruusk op en steekt twee messen in Dewey's torso. De Quarry is ook een lastige handschoen. De keuzes van de speler kunnen onverwacht in hun gezicht ontploffen - en in dat van Arquette, want hij heeft ook een rol in het spel. In mijn eigen ervaring met de PlayStation 5-versie, veel van de counselors plotseling vergaan, doet denken aan de beroemde abrupte ondergang van Marion Crane (Janet Leigh) in Hitchcock 's 1960 proto-slasher film Psycho. In dit opzicht slaat The Quarry een beetje door. Het aantal lijken kan zich gemakkelijk opstapelen, en verschillende verhaallijnen die ooit belangrijk werden geacht, kunnen in het niets verdwijnen.
" Wat is er gebeurd met ouderwetse authenticiteit? "vraagt een van de bedreigde adviseurs. Hier en elders lijkt The Quarry de draak te steken met zijn eigen marginale kwaliteit, want het is noch volledig game-achtig, noch volledig filmisch. Supermassive "wilde proberen het zo dicht mogelijk bij live-action te brengen," bevestigt Byles, waarmee hij de filmische ambities van het team nog eens benadrukt. Maar de computergegenereerde stijl van het spel blijft onvermijdelijk achter bij de live-action voorgangers. Men zal in The Quarry niet zoiets vinden als Marilyn Burns' levendige uitingen van pure terreur, lang geleden op celluloid gezet tijdens de met zweet doordrenkte productie van de film The Texas Chain Saw Massacre uit 1974. Noch is het spel ooit zo moeiteloos vrolijk als Crispin Glover' dans in Friday the 13th: The Final Chapter, nog steeds een van de meest merkwaardig aangrijpende - en authentieke - intermezzo's in de geschiedenis van de horrorfilm. Er is echter genoeg verve en authenticiteit in The Quarry om sceptici aan het denken te zetten. Het spel is vaak opzettelijk onnozel, maar het heeft zijn emotionele onderstromen. De begeleiders kijken ongemakkelijk vooruit, zich scherp bewust van de afnemende zomeruren. Ze heroverwegen verliefdheden, relaties en aarzelende carrièrepaden.
Dat The Quarry deze noten raakt zonder veel onhandigheid of kunstgrepen is een bewijs van de technologie en de vertelling, maar ook van de verfijning van de acteurs, die geen van allen de boel op stelten zetten. Byles prijst ook de dynamiek van de cast: "Er is een chemie die van hen afstraalt," zegt hij. "Het is voelbaar. "
Bijzonder indrukwekkend zijn de gevangenisscènes tussen Laura (Siobhan Williams) en Max (Skyler Gisondo), die gegijzeld worden door een ongure sheriff (Ted Raimi). De spot tussen Williams en Gisondo vloeit natuurlijk, zelfs als hun gesprek zich verplaatst van afwijzingsbrieven van de universiteit naar bosmonsters. De digitale make-up is als het ware niet zo storend als je zou verwachten; hun optredens zijn charismatisch, tastbaar. Op zulke punten doet The Quarry een dwingend beroep op de aandacht van zowel game- als filmliefhebbers. De respectievelijke lotgevallen van deze media kruisen elkaar vaak, en ze zullen dat zeker blijven doen, op steeds robuustere manieren. Maar de high-fidelity prestaties van The Quarry zijn een bijzonder behendige stap voorwaarts, en een buitenmaats teken van wat komen gaat. Net als de Eliza van Zabriskie - met haar vakkundig gedigitaliseerde blik van duizend meter - heeft het spel zelf een vooruitziende blik en voorspelt het de toekomst.
