Dit is niet het moment om te praten over een zoektocht naar meer productiviteit - en toch zijn we er. Te midden van hoge stressniveaus, verslechterende grenzen tussen werk en privé, en een vreselijke nieuwscyclus, is het luisteren naar die innerlijke monoloog over wat je op elk moment zou kunnen of moeten doen moeilijk voor de geestelijke gezondheid. Maar toch wil ik erover praten, want ik ben slecht in ontspannen. En er is misschien een manier om de aantrekkingskracht van productiviteit te verlichten: Pokémon Legends: Arceus.
Ik ben ervan overtuigd dat ik er niets aan kan doen hoe ik over dingen denk. (Ik schaam me voor mijn verslaving aan Merge Mansion, ook al weet ik dat ik me niet zo zou moeten voelen.) Mijn obsessie met productiviteit, met life hacks, met het krijgen van meer gedaan dan ik eventueel fysiek kan op elk moment, is een bijproduct van hoe mijn hersenen werken, hoe ik ben opgevoed, en een heleboel maatschappelijke factoren die zou vereisen een heel ander verhaal uit te pakken. Het is een giftige cocktail, maar één waar ik geen macht over heb. Mijn hersenen willen altijd productief zijn. De truc is om er niet aan toe te geven. Ik heb baat bij downtime, en ik moet het volhouden, zelfs als het niet goed voelt - de voordelen op lange termijn zijn te noodzakelijk.
Dat is waar bepaalde soorten videospelletjes om de hoek komen kijken. Games zijn ideaal om te ontspannen, want ze houden mijn handen bezig en dwingen mijn hersenen om uit de digitale, altijd aan, altijd verbonden wereld te stappen. Met name titels in de vorm van verzamelingen zorgen ervoor dat mijn op productiviteit gerichte geest denkt dat ik iets bereik, ook al is het maar voor de lol.
Pokémon Legends: Arceus is hier perfect voor. Ik ben al vaak verleid door een Pokémon-spel, maar dit is de eerste die ik daadwerkelijk heb gekocht en gespeeld. Veel mensen die ik vertrouw vertelde me dat het was ideaal voor mensen die nieuw zijn voor de franchise, en ze hadden gelijk. Ik hou van gestructureerde of quest-based open-wereld games omdat ze spelers de vrijheid geven om te doen wat ze willen zonder overweldigend te zijn (te veel opties is ook niet goed voor mijn hersenen). Arceus is geen echte open wereld, maar het komt in de buurt.
Het verhaal is als volgt: Jij, als hoofdpersoon, valt via een portaal in een mysterieuze wereld zonder herinnering aan wie je bent. Wat je wel hebt, is een affiniteit met het vangen van Pokémon, de mysterieuze wezens die deze wereld bevolken. Je wordt gerekruteerd om Surveyor te worden, met als taak het catalogiseren van de wezens in je Pokedex. Er zijn missies, een verhaal en het mysterie van je eigen oorsprong, maar je hebt zelf in de hand wat je onderzoekt en waar je vooruitgang boekt. Je hoeft je niet echt te richten op het verhaal, tenzij je het gevoel hebt dat je een gebied hebt uitgeput en het volgende wilt vrijspelen.
Hier komt de productiviteitshack om de hoek kijken: Ik heb zo veel tijd besteed aan het invullen van de Pokedex in plaats van daadwerkelijk vooruitgang te boeken in het spel. Voor elk type Pokémon zijn er verschillende dingen die je moet doen: verzamel er bijvoorbeeld een bepaald aantal met stealth of versla ze met een bepaalde element-gebaseerde move. Terwijl je je een weg baant door de Pokedex, voelt het echt alsof je dingen van een to-do-lijstje moet afvinken. En als je iemand bent die dingen opschrijft nadat je ze hebt gedaan, gewoon om ze te kunnen afvinken (ik zie je!), dan zul je deze voldoening begrijpen.
Als ik een dag met een hoge angst heb en herken dat ik serieuze ontspanning nodig heb, is Pokémon Legends: Arceus is waar ik heen ga. Het maakt ontspanning productief, het kalmeert mijn geest, zelfs als ik super gestrest ben. Het lijkt misschien vreemd om je hersenen te laten denken dat ontspannen werk is. Maar als je goed bent in hard werken en slecht in stoom afblazen, doe je wat je moet doen, waar en wanneer je maar kunt.
En nu kan ik eindelijk "decompressie" afvinken van die eindeloze to-do lijst.
