Eerder dit jaar heeft PlayStation zijn abonnementsdienst vernieuwd. Een van de grote voordelen van deze dienst is dat je toegang krijgt tot speldemo's. In theorie kunnen spelers zo de waarde van een spel beoordelen voordat ze het kopen. In theorie helpt dit spelers de waarde van een spel te beoordelen voordat ze het kopen. Het helpt ontwikkelaars ook om mensen te interesseren voor hun nieuwe titels. Win-win, toch? Nou ja, een beetje.
Zeker, demo's werken voor sommige mensen. Ik ben niet één van hen. Boeiende verhalen en werkbare moeilijkheidsgraden zijn wat mij aantrekt in games. Net als het vermogen om mijn aandacht vijf tot tien uur vast te houden. Eens kan je die dingen niet vaststellen aan de hand van een demo alleen. Bovendien worden ze vaak weken of maanden voor het volledige spel uitgebracht, waardoor die paar kostbare minuten die je met de demo hebt kunnen spelen in de tussentijd wegfladderen. Als zodanig maken ze me zelden enthousiast om een volledig spel te spelen.
Thirsty Suitors heeft daar verandering in gebracht. Gezet binnen een Zuid-Aziatische gemeenschap, is het een ongelooflijk spel over familiedynamiek waarin de hoofdpersoon, Jala, haar familie (en hun zware verwachtingen) onder ogen moet zien en in het reine moet komen met haar vroegere relaties. Het is felgekleurd, doordacht, slim en grappig, met een zeer doelgerichte culturele invalshoek. Het is voor mij. Het is voor mijn gemeenschap. We zijn niet zomaar een bijzaak hier. Ik wilde het spelen zodra de trailer was afgelopen.
Maar natuurlijk kan ik dat niet. Het spel heeft zelfs nog geen releasedatum. Het heeft echter een (drumroll please) demo beschikbaar op Steam. Met schroom - en een snel gebed tot Ganesha, de verwijderaar van obstakels, dat het was compatibel met mijn Steam Deck - ik gedownload en geïnstalleerd. Gelukkig werkte het meteen zonder tweaken.
Ik verwachtte niet veel, eerlijk gezegd. Ik ben al te vaak ontslagen. Maar Thirsty Suitors was anders, en het deed me elk chagrijnig ding dat ik ooit heb gezegd over demo's heroverwegen.
Wat me meteen opviel was dat de demo een fantastische lengte had. Het is eigenlijk de eerste 30 minuten van Thirsty Suitors. Het is genoeg om een idee te krijgen van de hoofdpersoon en het verhaal, de kunststijl, hoe keuzes het verhaal van het spel beïnvloeden, en hoe je de strijd aangaat met je exen (je kunt ze beledigen en plagen of met ze flirten tijdens turn-based gevechten!).
Maar het is niet alleen de lengte, het is de manier waarop Thirsty Suitors is opgebouwd. Dertig minuten zou niet genoeg zijn om een gevoel te krijgen van veel spellen. Ik kan nauwelijks door de openingsscènes van sommige langere spellen heen komen in die tijd. Dat is geen kritiek op andere spellen, maar eerder een compliment voor de strakke schrijfwijze van Thirsty Suitors. Het komt ter zake, waardoor een demo van 30 minuten lang genoeg is om precies te begrijpen hoe alles werkt.
Het is de combinatie die de demo voor mij deed werken. In plaats van me teleurgesteld te voelen nadat ik dat eerste gevecht had gewonnen en de demo had veroverd, was ik enthousiast over wat er daarna zou komen. En zelfs als ik bepaalde dingen ben vergeten, of als mijn vooruitgang in het spel verloren gaat voordat ik de volledige titel in handen krijg, is dat niet erg. Ik ben blij om opnieuw te beginnen. We hebben het niet over uren van mijn leven die ik opnieuw moet spelen - gewoon een koel, stevig half uur.
Misschien moet ik meer demo's een kans geven.
