Toen W. E. B. Du Bois in 1897 zijn essay Strivings of the Negro People schreef, denk ik dat hij goed begreep dat iets als het dubbele bewustzijn van een zwart lichaam in Amerika door tijd en ruimte zou galmen om zwarte lichamen in de toekomst te bereiken. Als socioloog, auteur, integraal onderdeel van de oprichting van de NAACP, en een van de meest vooraanstaande intellectuelen van de 20e eeuw, schreef hij ooit dat zijn vroegste herinnering bestond uit tangen en de open haard. Zijn essay ging poëtisch en pijnlijk in op de ongestelde vraag die hij stelde: "Waarom heeft God mij een verschoppeling en een vreemdeling in mijn eigen huis gemaakt? "
Geboren met een sluier, zei Du Bois, "de neger ... is begaafd met een tweede gezicht in deze Amerikaanse wereld. "Zijn onderzoek is gevuld met de welsprekendheid en finesse die alleen kunnen voortkomen uit het feit dat hij getuige is geweest van enkele van de ernstigste wreedheden die in de geschiedenis van dit land op zwarte lichamen zijn begaan. Dit "dubbelbewustzijn", legt hij uit, is een onwrikbaar gevoel van "altijd naar zichzelf kijken door de lens van anderen, je ziel afmeten aan het lint van een wereld die geamuseerd minacht en medelijden toont. "
Aangezien de wereld nog steeds toekijkt met allerlei spektakel nieuwsgierigheid en veelvuldige onverschilligheid, is het gemakkelijk om de "twee-heid" te vergeten die zwarte mensen nog steeds volgt in ruimtes waar het meten niet is gestopt. Van vijandige gesprekken over kritische rassentheorie tot de mishandeling van ongewapende mensen door de politie, de afgelopen jaren hebben meer dan genoeg voorbeelden opgeleverd van deze "twee-heid". "
De zomer dat George Floyd werd vermoord, kwamen zwarte gemeenschappen massaal naar buiten - net als voor Michael Brown en Philando Castile en Trayvon Martin en Breonna Taylor en Eric Garner en Tamir Rice en Alton Sterling. Bedrijven gebruikten de sociale media om hun minachting voor de gruwelijke gewelddaden tegen gekleurde gemeenschappen te benadrukken. Videogamebedrijven twitterden en plaatsten voor het eerst de zin "Black Lives Matter" op hun kanalen, tot ongenoegen van een deel van de ontevreden spelers.
Ondanks het publieke vertoon van steun was het overduidelijk dat ook ik in de digitale ruimte een vreemde eend in de bijt was. Met "BLM" in je Xbox-gamertag of PlayStation-profielnaam, of zelfs als onderdeel van je clantag, werd je meteen een doelwit voor internettrollen die meeliftten op de golf van berichten die door tegenstanders werden aangewakkerd. Toen voicechat nog actief was, spraken gamers in online lobby's nog racistische opmerkingen uit en gebruikten ze vaak onoprecht de namen van slachtoffers van politiegeweld als hun eigen gamertag.
Vorig jaar, tijdens een World First-race, een van de belangrijkste evenementen van Bungie voor Destiny 2-raids, werd een gebruiker die bovenaan het klassement stond geband omdat hij de naam "#BlackLivesDontMatter" gebruikte. "De reactie van de toenmalige community manager van Bungie was snel en gepast, maar het voorval herinnerde eraan dat veel van deze kwalen nog steeds endemisch zijn in de videogamecultuur. Randgroepen op streamingplatforms en sociale media blijven dienen als broeinesten van racisme, dat doorsijpelt en zich vervolgens uit in vijandigheid jegens een zwart personage in een videogame of een zwart persoon op Twitch, zo niet escaleert tot regelrecht geweld.
Als zwarte door de spelwereld navigeren gaat gepaard met een evenwichtsoefening die je dwingt je af te vragen of je er ooit echt bijhoorde. Dit dubbele bewustzijn strekt zich uit tot de makers van onze favoriete games en geeft een aanzienlijk gewicht aan het creatieve proces als je denkt aan het spectrum van onze ervaringen.
Evan Narcisse, Black Panther auteur en narrative design consultant met een CV die hits als Spider-Man: Miles Morales en de War for Wakanda DLC voor Marvel 's Avengers heeft, blijft navigeren door de complexe rol die ras speelt in het werk dat hij aan boord heeft gebracht om te doen, vooral wanneer het gaat om zwarte personages.
" Ik denk dat er een aspect is van sommige van deze outreach-instanties waar mensen gewoon aannemen dat er een soort gehomogeniseerde, monolithische zwarte ervaring is waarmee ik instinctief in contact sta en waarop ik in een oogwenk een beroep kan doen," zegt Narcisse. We spraken over het werk van Du Bois en de manieren waarop het fenomeen van dubbel bewustzijn fungeerde als een voorloper van wat we nu denken van intersectionaliteit. We hadden het ook over tokenisme in de videogame-industrie en hoe vaak zwarte makers, acteurs, ontwikkelaars en dergelijke worden gezocht om een bepaalde zwarte ervaring te belichten die uiteindelijk met weinig variatie wordt behandeld.
" We weten dat een van de dingen die videospellen uniek maken de mogelijkheid is om een personage te belichamen [en] zijn acties te controleren, wat resulteert in een feedbackloop van zelfidentificatie die echt sterk is," zegt Narcisse over Zoom. Hij streeft ernaar een van zijn belangrijkste regels voor het creëren van personages te volgen: Behandel je personage als een echt persoon. Verschillende personages in de digitale ruimte de kans geven zich te ontplooien, met diepte en dimensie, is een van de manieren waarop Narcisse worstelt met identiteit, ras en erbij horen in videogameverhalen.
Dit inzicht stelt ons in staat zwarte personages te presenteren als meer dan soldaten, misdadigers of nauwelijks vermenselijkte wapens die de speler ongestraft kan hanteren. Door deze voorstelling kunnen spelers zich inleven in volledig gerealiseerde personages op een manier die hen mogelijk vraagt hun eigen impliciete raciale vooroordelen aan te pakken. Ozioma Akagha, wiens stemacteurscapaciteiten meerdere iconische rollen omvatten, zoals Shuri in Marvel ' s What I ... ? serie en Alyx Vance uit Half-Life: Alyx, legt uit hoe belangrijk het is om zichzelf in een bepaalde rol te kunnen zien.
" Als ik rollen zie als Julianna [Blake] in Deathloop en Hana [Cole] in Gears of War 5, heb ik zoiets van - kijk hier eens naar! Wij bestaan in deze fantasiewereld. Dus daar word ik enthousiast van, en daar ga ik voor. "Hoewel het aantal vrouwen in videogames de afgelopen jaren gestaag is gestegen, zijn zwarte vrouwen in hoofdrollen nog steeds zeldzaam. "De wereld vertelt zwarte mensen wat zwart zijn is, maar ik vind het leuk dat in de rollen die ik heb mogen spelen ... het een persoon is die een menselijke ervaring doormaakt in een menselijke wereld, en dat is wat zwart zijn is," zegt ze.
Akagha is niet de enige stemacteur die de flexibiliteit van videogames voor de groei van zwarte personages waardeert. Noveen Crumbie, die starred als Nicole Olivia Wheaton in My Loft en Solari Sentinel in Legends of Runeterra, en die speelt fanfare Layla Ellison in Arkane Studios Austin ' s komende vampier shooter Redfall, zegt haar nauwe relatie met haar voiceover agent helpt haar naar de juiste rollen. Ze "e-mail me specifieke rollen ze denken dat ik zal goed zijn voor," Crumbie zegt in een Zoom oproep. "De laatste tijd heb ik zien audities waar het zal staat in specificaties 'op zoek naar voornamelijk zwarte mensen voor deze rol,' die is echt goed om te zien. Nu deze klanten die er zijn eigenlijk aandacht en op zoek naar de juiste mensen voor deze rollen. "
Jason E. Kelley, de helft van het dynamische duo Deathloop in Colt Vahn en de stem van Bohai in Horizon Forbidden West, schrijft zijn band met spiritualiteit toe als de drijvende kracht die hem met beide benen op de grond houdt. "Ik ben het meest gegroeid van mijn 37e tot mijn 40e, toen ik volledig in contact kwam met mijn spirituele reis," zegt Kelley als hem wordt gevraagd naar het evenwicht tussen zijn gevoel van eigenwaarde en zijn werk. "Als ik [de rol] doe, is het zwart. Ik belichaam deze melanine, deze huid - ik ben een zwarte Amerikaan, dus als ik het doe, is het zwart. Ik ga er eigenlijk niet in met de gedachte 'hoe kan ik dit zo tastbaar mogelijk zwart maken? Ik ga proberen te leven in de huid van het [personage]. "
De voorbereiding van Kelley is gebaseerd op ervaringen uit zijn eigen leven, net als bij Crumbie, Akagha en Narcisse. Het navigeren door de digitale ruimte als zwarte maker, zwarte stemacteur of zwarte schrijver vraagt van het individu een worsteling met alle nuances van onze respectieve levens, iets dat verre van monolithisch is.
Du Bois schreef in zijn lijst van favoriete dingen in 1938 dat zijn beste deugd grit was, die geworteld is in geest en vastberadenheid. Er is grit genoeg voor twee mensen om de rillingen te overleven die volgen op politiegeweld, discriminatie op de werkplek en racistisch geweld - of om te worstelen met een dubbel bewustzijn dat teruggaat tot onze voorouders.
