Οι Horse Jumper of Love είναι μια ροκ μπάντα από τη Βοστώνη που κάνει το είδος της μουσικής που θα θέλατε να παίζει στον υπερβαρικό θάλαμο σας, αν ήσασταν κολλημένοι εκεί μέσα για λίγο και θέλατε πραγματικά να αφεθείτε στην εμπειρία. Ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους, το 2019 ' s " DIRT, " είναι χτισμένο γύρω από ένα διαπεραστικά πλουμιστό κιθαριστικό riff και τη φράση " And there is dirt and there is juice
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Jordan Darville του The Fader, ο frontman του συγκροτήματος, Δημήτρης Γιαννόπουλος, εξήγησε το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ λέγοντας: "Ο ήχος της κιθάρας μου θυμίζει πάντα το παιχνίδι The Legend of Zelda: The Ocarina of Time. " Και πάλι, αινιγματικό, αλλά ένιωσα μια περίεργη ματιά στη διαδικασία της δουλειάς τους. Ήταν αυτό το κλειδί για την αλχημεία αυτής της σπουδαίας μπάντας; Η μουσική των βιντεοπαιχνιδιών;
Από το κρεβάτι ενός απροσδιόριστου δωματίου ξενοδοχείου κάπου στα νότια, ο Γιαννόπουλος και ο μπασίστας των HJOL Γιάννης Μάργαρης προσπαθούν να εξηγηθούν μέσω του Zoom. Έχουν και οι δύο ωραία μακριά μαλλιά και εύκολα χαμόγελα. (Ο Μάργαρης έχει επίσης ένα έντονο μουστάκι.) Και οι δύο είναι ενθουσιασμένοι που κουβεντιάζουν για τη μουσική των παιχνιδιών.
Για τον Γιαννόπουλο, όλα ξεκίνησαν όταν ήταν περίπου 8 ετών με ένα κλασικό: Tony Hawk ' s Pro Skater. Ο Γιαννόπουλος λέει ότι δεν ήταν ένα από τα mallpunk τραγούδια για τα οποία είναι γνωστό το THPS, αλλά το AC
Για τον Μάργαρη, ήταν το Mario 64 και το Mario Party 3 του N64. " Δεν καταλαβαίνεις ότι ακούς σχεδόν fusion-y μουσική. Το να μπορείς να ακούς κάτι ξανά και ξανά και να μην βαριέσαι - αυτό ήταν μια νέα εμπειρία. " Οι συγγραφείς της μουσικής "χρησιμοποιούσαν τόσο περιορισμένη τεχνολογία, που είναι τρελό τι μπορούσαν να κάνουν. "Το οποίο θυμίζει στον Γιαννόπουλο ένα αγαπημένο του meme, για το υποβρύχιο επίπεδο από το Donkey Kong. Λάμποντας και μόνο στη σκέψη, παραφράζει: " Ο τύπος που προσλαμβάνεται για να γράψει μουσική για κολυμβητικό γορίλα γράφει κατά λάθος το καλύτερο ambient άλμπουμ όλων των εποχών. " Το οποίο τους οδηγεί στη συνέχεια να μιλήσουν για διάφορα υπόγεια επίπεδα βιντεοπαιχνιδιών και για το πόσο trippy μπορούν να είναι τα μουσικά συνθήματα σε αυτά τα μεταβαλλόμενα τοπία. " Είναι τεράστιες αλλαγές στη διάθεση ", λέει ο Μάργαρης, ηθελημένα ή όχι, απηχώντας αυτό που κάνει τόσο καλά η μπάντα του.
Και οι δύο μεγάλωσαν στη Βοστώνη και θυμούνται με αγάπη τις "κρεμάλες με χωριστή οθόνη", μέρες που έπαιζαν παιχνίδια όπως το Goldeneye σε υπόγεια και σαλόνια φίλων. Τώρα, αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής τους μουσικής γλώσσας. " Δεν ξέρω πολύ μουσική θεωρία ", λέει ο Γιαννόπουλος, " αλλά ξέρω πολλά πράγματα από την ποπ κουλτούρα. Κατ' ευθείαν θα πω, "Γιάννη, κάνε μια γραμμή μπάσου που ακούγεται σαν " [βάλτε κάτι από τα νιάτα τους]. " Υπάρχει επίσης ένας λογαριασμός στο Instagram που αγαπά ο Γιαννόπουλος και ο οποίος δημοσιεύει τραγούδια από " πραγματικά περίεργα και σπάνια ιαπωνικά βιντεοπαιχνίδια από τη δεκαετία του '90, πολλά ωραία τρελά acid house πράγματα ή rave-ish μουσική, και μερικά από αυτά είναι εξωφρενικά καλά ", λέει ο Γιαννόπουλος. Τα στέλνει συνέχεια στον Μαργκάλη. Συνοψίζει τον Margalis: " Είναι πολύ παράξενοι. "
Το οποίο φέρνει τον Γιαννόπουλο πίσω στο θέμα του σχετικά με τη Zelda και " Το φυσικό μέρος. "
" Ο ήχος της κιθάρας έχει αυτό το τρεμάμενο εφέ χορού και αυτό πάντα με κάνει να νοσταλγώ. Υπάρχει κάποιο τραγούδι στο Ocarina of Time, και αυτός ακριβώς ο ήχος μου το θύμισε ... ίσως αυτό, ή όταν ο Link είναι, όπως, στο χωριό στην αρχή; " Ο Margalis αρχίζει να σιγοτραγουδάει το κομμάτι του Zelda, όπως το θυμάται: " Dun dun dun dun, dun dun dun dun, dun-dun-dun-dun-dun. "
" Ναι, αυτό! " λέει ο Γιαννόπουλος. " Η μελωδία δεν νομίζω ότι είναι η ίδια, αλλά ο τόνος αυτής της μικρής γραμμής και η κιθάρα. Για κάποιο λόγο " -δείχνει δύο δείκτες στο κεφάλι του- " αυτό έκανε κλικ στο μυαλό μου. Δεν μπήκα στο τραγούδι λέγοντας "θέλω να γράψω ένα τραγούδι που να ακούγεται σαν το Legend of Zelda", αλλά αφού τελειώσει, απλά συνδέεται με όλα τα διαφορετικά είδη αναμνήσεων. " Προσθέτει ο Margalis: " Μπορεί να μην ακούγεται απαραίτητα σαν τη μουσική, αλλά έτσι ένιωσα. "
Τα βιντεοπαιχνίδια ήταν ένας αξιόπιστος πολιτιστικός διαχειριστής για μεγάλο μέρος της παιδικής τους ηλικίας, αλλά και οι δύο φίλοι είναι τώρα περισσότερο ερασιτέχνες στον χώρο. Ο Γιαννόπουλος είχε μια στιγμή με το Skyrim. Ο Μαργκάλης είχε μια με το Mass Effect. Συζητούσαν να πάρουν ένα Nintendo Switch για περιοδείες. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, οι σχέσεις τους με τα βιντεοπαιχνίδια είχαν αντίστροφη σχέση με τις σχέσεις τους με τη μουσική. Τα βιντεοπαιχνίδια ήταν μια κρυφή έμπνευση για τις μελωδίες. Ακριβώς γύρω στο λύκειο, όταν ασχολήθηκαν σοβαρά με την τέχνη τους, τα παιχνίδια αντικαταστάθηκαν και από τις μελωδίες.
" Μόλις άρχισα να ασχολούμαι πραγματικά με τη μουσική", λέει ο Γιανναπόλους, "σταμάτησα να παίζω βιντεοπαιχνίδια. Πάντα ψάχνεις κάτι για να χαθείς. Και η μουσική είναι αυτό για μένα από τότε. "
